Honger naar hulp.

Hallo allemaal,

Vandaag geen mooie kleurtjes of ik die mezelf vragen stelt. Door omstandigheden moet ik posten vanaf mijn telefoon en die laat dat niet toe.

De titel van vandaag is honger naar hulp en dit heeft een dubbele betekenis. Het gaat zowel over eetproblemen als de vraag naar hulp daarbij. Mijn leven heeft veel in het teken daarvan gestaan de afgelopen week.

Voor de mensen die het zich afvragen, ja ik heb een eetprobleem. Ik ben een binge eater. Bij stress, spanning, boosheid en onmacht ga ik eten; en veel ook. Maar het was de bedoeling dat het geen klaagzang van mijn leven zou worden en ik krijg er ook eindelijk hulp bij dus ik laat het hierbij.

Mijn eigenlijke onderwerp is dan ook hulp of zorg bij dit soort problemen. Na mijn eigen ervaringen met mijn hulpvraag en wat ik weet van ervaringen van vrienden is mij namelijk een aantal dingen opgevallen.

Ten eerste is het mij opgevallen dat er een duidelijk verschil is tussen de seksen. Overal hoor je dat meisjes die lijden aan een eetstoornis zo zielig zijn, dat ze hulp nodig hebben en dat het allemaal zo erg is. Nergens hoor je ook maar iets over de mannen die met dit soort problemen kampen tenzij ze er zelf over tegen je beginnen. Het lijkt wel alsof dit gewoon niet mogelijk is. Mag dit niet? Kan dit niet? Het zal ongetwijfeld meer voorkomen bij vrouwen maar verdienen mannen dan niet dezelfde sympathie? Wat ik uit eigen ervaring kan zeggen en van mannen die dit probleem hebben kan het hier nog wel aan ontbreken. Nou moet ik zelf eerlijk zeggen dat mijn goede vrienden en mijn familie juist heel ondersteunend reageerden, maar de rest van mijn omgeving niet.

Dit brengt me gelijk bij mijn tweede punt: de reactie van hulpverleners. Het heeft mij ruim een jaar gekost voor ik eindelijk (sinds kort) hulp kreeg. En zelfs die hulp is beperkt tot 5 gesprekken met een hulpverlener om daarna te gaan kijken "wat ze verder voor me kunnen betekenen." Als het al zo lang duurt om als man met zo een probleem serieus genomen te worden dan wil ik eigenlijk niet weten hoeveel tijd en moeite gaat kosten om de vervolghulp op gang te krijgen. Ik hoor soortgelijke verhalen van van mannelijke kennisen en vrienden die hier mee kampen. Ze worden niet serieus genomen door hulpverleners. Er werd letterlijk tegen enkelen gezegd dat ze maar minder (of juist meer) moesten eten en meer aan sport moesten doen.

Sorry als dit bot klinkt, maar als je aangeeft dat je een probleem hebt dat zeer waarschijnlijk een psychische oorzaak heeft dan wil je toch niet horen dat je niet moet zeuren en gezonder moet gaan leven? Als je duidelijk aangeeft dat je iets niet meer onder controle hebt en er hulp bij wilt krijgen dan behoor je toch niet als aansteller bestempeld te worden? Ik heb hier zo mijn bedenkingen bij, zeker als ik van vrouwelijk vrienden hoor dat ze gelijk in een hulpprogramma gestopt werden en heel serieus genomen werden.

Is dit een nieuw soort discriminatie? Moeten mannen maar sterk genoeg zijn om dit alleen aan te kunnen? Persoonlijk vind ik van niet, maar dat is mijn mening.

Een beetje alleenig

Goeidemiddag allemaal,

Ik heb het de afgelopen week zonder mijn lieve vriendin moeten stellen. Ze bleef een weekje bij haar moeder voor de gezelligheid. Ik had dus heerlijk het huis voor mezelf, tenminse dat dacht ik.

Dat dacht je? Had je dan toch veel mensen over de vloer? Nee dat niet, maar als je opeens alleen thuis zit merk je hoeveel je gewend bent geraakt aan die persoon om je heen en de aanspraak die je dan tenminste hebt. Daarom is dan ook het topic van deze week: Sociale contacten.

Sociale contacten, wat is daar zo bijzonder aan dan? Ieder mens heeft die toch? Dat is niet helemaal waar. Er zijn nog best veel mensen die moeite hebben met sociale contacten, denk hierbij bijvoorbeeld aan mensen met bepaalde vormen van autisme. Die kunnen er echt moeite mee hebben om sociaal contact te krijgen en dat ook te onderhouden. Ik kan het weten, heb er genoeg ervaring mee.

Ho eens, ga je nou uit de hoogte doen? Hahaha, nee hoor. Ik heb in mijn vriendenkring gewoon mensen zitten die dit hebben. Ik kan sommigen soms maanden niet spreken omdat het gewoon niet uitkomt en dan opeens hoor je weer wat van ze. En dat is niet omdat ik geen contact opneem. Ik laat regelmatig berichten achter maar dan komt het gewoon niet in ze op om terug te reageren. Dat is prima, ik weet hoe ze zijn dus neem het ze ook niet kwalijk als het gebeurt.

Maar vindt je ze dan niet asociaal met dat gedrag? Ben je gek, natuurlijk niet! Ze zijn niet asociaal, het is gewoon hoe ze zijn. Zij kunnen er ook niet veel aan doen, ze zijn zo geboren. Bovendien het zijn mijn vrienden, het zijn zelfs goede vrienden. Ze zijn gewoon sociaal op een andere manier. We gamen veel online samen, en ja dan is het gericht op de game in plaats van een gewoon gesprek, nou en? Wat ik probeer te zeggen is dat sociale contacten iets zijn wat je moet koesteren, in elke vorm waarin deze zich presenteren.

Het is echt verbazend wat je leert van een week alleen thuis zitten, maar wat ik wel weet is dat al mijn vrienden bijzonder zijn voor me. Ik zou voor geen goud het contact met ze willen verliezen.

Witte rook

Hallo allemaal,

Deze week heeft mijn leven veel in het teken gestaan van spiritualiteit en religie. Dus ik dacht, deze week wordt mijn onderwerp dat. Maar Erik, ben jij dan zo'n religieus type? Nee, in principe niet. Ik ben nog altijd een beetje op zoek naar mezelf, maar het bleek deze week gewoon een terugkerend thema te zijn in mijn gesprekken met vrienden en de verkiezing van de nieuwe paus. Ok, en die spiritualiteit dan? Wat bedoel je daarmee? Da's wat lastiger. Iedereen heeft daar zo zijn eigen ideeën bij, ik ben bijvoorbeeld erg betrokken bij meditatie en het beïnvloeden van de energiestromen in en om je heen. Voor mij is dat een manier om mezelf tot rust te brengen en pijntjes en stress wat te verzachten. Als je meer wilt weten, google de term Reiki, daar zul je veel informatie vinden die overeenkomt met wat ik bedoel.

Afijn, het begon maandag eigenlijk al. Ik ging met iemand naar de film Beautiful Creatures, helemaal geen slechte film trouwens, en daar kwam een heel gesprek uit voort over religie, tot welke soorten religie we ons aangetrokken voelden, hoe we dachten over de meer mainstream religies van de wereld, het soort mensen dat je denkt te vinden bij verschillende religies. We dachten over veel eigenlijk hetzelfde.

Dat alleen maar door een film die liet zien dat er geen puur goed of puur kwaad moet zijn, maar een balans tussen de twee. Dat heeft me eigenlijk, na lange tijd, weer doen denken: waar voel ik me thuis? Ja, waar voel jij je dan thuis? Dat is het nou net, ik weet het niet echt. Er zijn zo veel dingen in de wereld. Zo veel ideologiën, zo veel betekenissen voor dingen. Ik zou bijna zeggen dat ik door de bomen het bos niet meer zie met de dingen die me aanspreken.

Maar nu beantwoord je de vraag niet echt, waar voel jij je bij thuis? Nu? Ik denk het meest bij de oude Noorse goden. Dit komt vooral door het vak Introduction to Old & Middle English aan de universiteit. Daar kregen we kort een inleiding tot de mensen ten tijden van dit oude geloof. Het sprak me zo aan dat ik me er in ben gaan verdiepen. Maar toch heb ik ook andere invloeden. Ik ben veel bezig met meditatie, maar heb ook een ongelofelijk respect voor de natuur en de energiestromen die overal liggen.

Ok, en waar kun jij je absoluut niet in vinden dan? Heel simpel, het christendom in al zijn vormen. Ik ben jarenlang doodgegooid met al die verhalen, terwijl ik meer over andere religie wilde leren, dat ik er een afkeer van heb gekregen. Begrijp me niet verkeerd, het christendom heeft ook mooie dingen als naastenliefde enzo, maar ik kan me er gewoon niet in vinden. Dit wil ook niet zeggen dat ik gelijk anti christenen ben. Ik heb enorm veel respect voor mensen met een religie waar ze zich prettig bij voelen. Wie ben ik om te zeggen dat het goed of fout is. Ieder mens moet zichzelf kunnen zijn.

Als afsluiter heb ik een vraag: Waar voelen Jullie je prettig bij? Wie weet, misschien overtuig je me wel dat dat het plekje voor mij is.

Voor alles een eerste keer

Hallo allemaal,

Het voelt best raar om een eerste post te maken op je eigen blog. Waar moet ik over praten, wat wil ik met je blog doen, is het allemaal wel interessant genoeg, maar vooral, waarom schrijf ik in pipo's naam een blog? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken bij zo iets.

Waar wil ik over praten? Ik heb geen idee. Het moet geen zwaar emotionele tocht door mijn leven worden. Ik wil het leuk houden.  Actualiteiten dan? Misschien, als ik iets op het nieuws echt belangrijk vindt. Reviews van concerten of films? Zeker een optie maar dan moet ik er wel naar toe kunnen gaan. Maar wat wil ik dan? Ik denk een beetje van alles. Ik denk dat ik gewoon elke week met jullie wil delen wat mij die week allemaal is opgevallen. En geloof me dat kan nog best raar zijn als je iemand bent zoals ik.

Ok dat is duidelijk, maar dan nog waarom ga ik dan een blog bijhouden? Ik heb toch facebook? Om te oeffenen. Ik wil van schrijven mijn levensvoorziening maken, dan moet ik het wel een beetje kunnen toch? Bovendien is facebook daar gewoon niet geschikt voor met al zijn afleidende spelletjes -klikt even weg om een volgende hand te spelen in een facebook poker spelletje-.

Wees eens eerlijk, wat zit hier nou nog meer achter? Ok, ok. Ik ben vorige week gestopt met mijn studie omdat het gewoon niet meer ging. Ik was totaal van mijn padje af en voelde me daar absoluut niet gelukkig meer. Daarom ga ik nu iets doen wat ik wel leuk vind. Ik ga me inschrijven voor de opleiding journalistiek. En toen kwam een hele lieve vriendin van me met het idee om een blog bij te gaan houden om zo in de tussentijd wat om handen te hebben en gelijk te oeffenen met deadlines.

Nou vertel, wat is je dan deze week opgevallen? Geluk kan uit de vremdste plekken komen. Een dag zit je zonder studie en werk, de volgende heb je studieplannen en krijg je voor de komende tijd een werkaanbod om te gaan vertalen. Ondertussen wordt je in alles gesteund door de liefde van je leven en vindt je op internet de telefoon die je wilt hebben voor een spotprijs! Het lijkt wel alsof ik veel meer geluk heb nu alle stress even weggevallen is. Mensen zeggen wel; een ongeluk zit in een klein hoekje, maar ik zeg geluk zit dat ook.

Dit was mijn eerste blog post. Ik wil jullie bedanken voor het lezen en een speciaal bedankje aan de lieve vriendin die me dit idee gegeven heeft: Morwenna Berendse. Maar het meest wil ik Freya de Haan bedanken. Lieverd, dank je wel dat je tegen me hebt staan schreeuwen. Ik moest echt even wakker geschud worden. Dank je dat je mijn steun en toeverlaat bent.